Σαν έτοιμος από καιρό

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να του λένε ότι η Ελλάδα διέρχεται "κρίση". Κρίσιμες περιστάσεις, κρίσιμες εκλογές, κρίσιμες αποφάσεις. Έχω ζήσει όλη τη ζωή μου σε μία "κρίση". Και σε αναμονή του επόμενου "ορόσημου". Την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ όπου μετά όλα θα άλλαζαν. Την είσοδο στο ευρώ. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τη νέα μεταπολίτευση. Και, τώρα, την αποχώρηση από την ευρωζώνη. Συναθροισμένος στην αγορά, κι εγώ μαζί με τους άλλους, να περιμένω το επόμενο.

Ποτέ η ώρα δεν ήταν "τώρα". Ήταν πάντα λίγο πριν. Με όλο το φόβο που φέρνει αυτή η αναμονή πριν από το πέναλτυ. Με όλη την παράλυση.

Όμως, φτάνει! Ο καλός σας τερματοφύλακας κουράστηκε και βαρέθηκε να περιμένει και να φοβάται. Ας σημάνει επιτέλους η ώρα. Ας χτυπηθεί επιτέλους το πέναλτυ.

Για να έρθει και η ώρα να χτυπήσω κι εγώ το δικό μου. Να γράψει και το δικό μου όνομα ο φωτεινός πίνακας.

Είτε καταργηθεί το το μνημόνιο είτε όχι, είτε βγούμε από το ευρώ είτε όχι, δε θα μου κάνει και τόση διαφορά εάν μπορώ να ορίσω τη ζωή μου εγώ. Εάν πάψω να περιμένω, πάψω να φοβάμαι, πάψω να μεμψιμοιρώ, να κωλυσιεργώ, να μεταθέτω ευθύνες σε άλλους, διπλανούς ή υψηλά ιστάμενους. Εάν παραδεχτώ τα δεδομένα, την πραγματικότητα και αρχίσω να ζω.

Είμαι έτοιμος από καιρό.

Γ.Ν.