Tabula Rasa Καλλιτεχνικός Οργανισμός
Η ομάδα«Tabula Rasa» είναι αστικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός. Συστάθηκε στις 16-2-2010 στην Αθήνα. Απαρτίζεται από καλλιτέχνες του θεάτρου, του κινηματογράφου και των εικαστικών τεχνών.
Οι στόχοι μας είναι κοινωνικοί, καλλιτεχνικοί και εκπαιδευτικοί και αφορούν την τέχνη και τη νέα γενιά, την εκπαίδευση, την ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σ' αυτά τα πλαίσια λειτουργούμε ανεξάρτητα, αλλά και συνεργαζόμαστε με καλλιτεχνικούς, εκπαιδευτικούς φορείς, ανθρωπιστικούς οργανισμούς, ψυχοκοινωνικές μονάδες, για την διεκπεραίωση κοινωνικών project.
Βασικά καλλιτεχνικά μας μέσα, το θέατρο (για μεγάλους και παιδιά), ο κινηματογράφος οι οπτικοακουστικές και εικαστικές εφαρμογές.
Πρώτη μας παραγωγή το 2011, το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, “Οι Μικροί Άλλοι” (2011) που συμμετείχε στα Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και Χαλκίδας 2011, σε ημερίδες και στην Πρωτοβάθμια & Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Θέμα του τα παιδιά μετανάστες και το επείγον ζήτημα της ένταξης και της προστασίας των παιδιών.
Το 2012, ανεβάσαμε το θεατρικό έργο “Καθρέπτης”, με θέμα την απώλεια του ποιητικού κόσμου
και την διχοτόμηση του ανθρώπου μέσα στις πολλαπλές πραγματικότητες της εξουσίας. Το έργο παρουσιάστηκε στον Χώρο Tabula Rasa, ένα μεταβιομηχανικής αισθητικής υπόγειο που ετοιμάσαμε ειδικά γι' αυτό το έργο.
Ο θεατρικός μονόλογος "Τα κάδρα" είναι η καινούρια μας δουλειά. Είναι μία σύγχρονη ανάγνωση της "Εβραίας" του Μπρέχτ. Θέμα της ο ρατσισμός και η ξενοφοβία ειδωμένα στο πρόσωπο μιας "άλλης" γυναίκας.
Συμμετέχει στο Athens Fringe Live με το:
Τα κάδρα (θεατρικό μονόπρακτο)
Είδος: μονόλογος, κοινωνικό θέατρο
Αθήνα, 2012. Βράδυ. Μία γυναίκα μπροστά σ’ ένα κάδρο. Τοίχος σαλονιού πολύχρωμος, βαμμένος με χρώματα παλ. Μια γυναίκα φτιάχνει τη βαλίτσα της. Kάδρα γύρω της απλωμένα στο πάτωμα. Ετοιμάζεται για ταξίδι. Από ένα ραδιόφωνο ακούγεται ένα παλιό τραγούδι που μιλάει για τον αποχωρισμό της πατρίδας. Έξαφνα βλέπει τα στίγματα των κάδρων στον τοίχο. Παίρνει ένα σφουγγάρι, προσπαθεί να τα σβήσει. Δε βγαίνουν. Προσπαθεί ξανά και ξανά.
Το σπίτι είναι η μικρογραφία του κόσμου, τα κάδρα, η αλληγορία των συνόρων, των στερεοτύπων, της πνευματικής φυλακής.
Τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η τάξη που κατέστρεψε ο θήτης για να δημιουργήσει μέσα στο κάδρο του μία δική του τάξη, μέσα στο φόβο και την ανικανότητα του να επιβιώσει από την κρίση που του κατασκεύασαν, δημιουργεί ένα σύγχρονο μεσαίωνα.
Ο πολιτισμός αποτυγχάνει, η ίδια ιστορία του γ’ ράιχ ξαναγράφεται με όρους παγκοσμιοποίησης και ανθρωπιστικό προσωπείο.
Συντελεστές
ΚΕΙΜΕΝΟ- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΝΙΚΟΣ ΔΡΟΣΑΚΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ
ΣΚΗΝΙΚΑ- ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΙΟΣ
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΕΙΡΗΝΗ ΒΟΓΙΑΤΖΗ
