Καλλιτεχνικό one-night-stand

Όπως τρώνε άλλοι σοκολάτες για να έρθουν στα ίσα τους όταν νοιώθουν πίεση, έτσι εμένα με πιάνει μια σαρκοβόρα διάθεση για κατανάλωση τέχνης. Όλα τα σφάζω: σινεμά, θέατρο, μουσική, χορό, φτάνει να πάρω τη δόση μου.

Έτσι, πριν λίγες μέρες, είχα πάει στη «Στέγη», να παρακολουθήσω μία παράσταση ελληνικής ομάδας χορού, πολυδιαφημισμένη (και πολυχρηματοδοτημένη).

Δε μου άρεσε, γι αυτό ένοιωσα μεγάλη έκπληξη στο τέλος όταν είδα το κοινό όχι απλώς να χειροκροτεί ευγενικά, αλλά να αποθεώνει τους συντελεστές. Σπάνια κανείς νοιώθει τόση μοναξιά, όταν γύρω του παραληρούν κι αυτός μένει στήλη άλατος. Σα να γελάνε όλοι με ένα ανέκδοτο, εκτός από σένα που δεν το πιασες.

Κι όμως, «η γη δεν κουνήθηκε» για μένα.

Η τέχνη είναι τέχνη όταν σου αλλάζει τη ζωή, τίποτα λιγότερο. Έχουμε δικαίωμα να το απαιτούμε αυτό, και τίποτα λιγότερο, από οποιοδήποτε θέαμα παρακολουθούμε. Κι αν δεν συμβεί, που συνήθως δε συμβαίνει, πρέπει να το παραδεχτούμε με γενναιότητα. Και να έχουμε ένα τρόπο να το δείξουμε. Στο θέατρο, παλιά, όταν δεν τους άρεσε το έργο, πετούσαν στη σκηνή τα μαξιλάρια των καθισμάτων. Οι οπαδοί της Κοτοπούλη πλακώνονταν στην Ομόνοια με τους οπαδούς της Κυβέλης.

Πολύ θα ήθελα, το έχω ξαναπεί, να αντιμετωπίζεται μία παράσταση με τη θέρμη και το πάθος ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Κι ας έχουμε το θάρρος να αποδοκιμάσουμε, αν κάτι δε μας αρέσει.

Ίσως, οι συντελεστές, να το σκεφτούν καλύτερα την επόμενη φορά που θα εμφανιστούν μπροστά μας. Ομοίως και το κοινό που παραληρεί, άνευ λόγου και αιτίας, πλην πιθανόν μιας ανάγκης να πείσει τον εαυτό του ότι έζησε «το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό» έστω για ένα βράδυ.