Καμένο Παστίτσιο

Μια έντονη ανάγκη να βρισκόμαστε "πιο συστηματικά", ας πούμε κάθε Κυριακή (μιας που πάντοτε όταν βρισκόμασταν περνάγαμε καλά), μας ώθησε να δεσμευτούμε να παράγουμε "έργο", κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Έτσι ξεκινήσαμε μερικοί "πρώην" έφηβοι, με μια βαθιά επιθυμία να ξαναζήσουμε τη εφηβεία μας. Τολμήσαμε να ρίξουμε την ιδέα σε μερικούς "νυν" εφήβους! Και εκεί άρχισε το σούσουρο... Η μαμά έκανε πρόταση στην κόρη! Η κόρη το πρότεινε στην φίλη (κολλητές από τον παιδικό), σε 1 φίλο από τα γαλλικά και σε 2 φίλους από το μουσικό σχολείο. Η κολλητή από τον παιδικό το είπε σε μία δική της φίλη και πήγε λέγοντας (κυριολεκτικά!)
Κάπου εκεί είπαμε "φτάνουν αυτοί, δεν θα χωράμε στο σπίτι!"
Έτσι μαζευτήκαμε... ενθουσιαστήκαμε... συναντηθήκαμε... ξανασυναντηθήκαμε... χαμογελάσαμε... κλάψαμε... θυμώσαμε... ξεκαρδιστήκαμε... :)

Μια μέρα, ενώ το παστίτσιο είχε μπει στο φούρνο (γιατί σημειωτέον όλο και κάτι τσιμπάγαμε μετά την πρόβα) η μαμά μεταμορφώθηκε σε έφηβη... ξεχάστηκε και... έκαψε το παστίτσιο!